Τα καλύτερα παιδιά πάνε παντού...Ένα φρέσκο και δημιουργικό blog που δημιουργήθηκε το σχολικό έτος 2012-13.
Σκοπός της δημιουργίας του είναι να μάθουμε παίζοντας και διασκεδάζοντας, εξάλλου η μάθηση είναι ένα διαρκές παιχνίδι.
Θα ταξιδέψουμε παντού με κέφι και φαντασία...
Καλό μας ταξίδι λοιπόν!
Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια κορίτσια αγόρια στη σειρά και στήνανε χορό ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος κι ολόκληρη τη Γη μας θ' αγκάλιαζε θαρρώ. Αν όλα τα παιδιά της γης φωνάζαν τους μεγάλους κι αφήναν τα γραφεία τους και μπαίναν στο χορό ο κύκλος θα γινότανε ακόμα πιο μεγάλος και δυο φορές τη Γη μας θ' αγκάλιαζε θαρρώ. Θα 'ρχόνταν τότε τα πουλιά θα 'ρχόνταν τα λουλούδια θα 'ρχότανε κι η άνοιξη να μπει μες στο χορό κι ο κύκλος θα γινότανε ακόμα πιο μεγάλος και τρεις φορές τη Γη μας θ' αγκάλιαζε θαρρώ!
Μετα την περσινή μας συμμετοχή στο διαγωνισμό του Κυκλαδικού Μουσείου, μπορούμε να θαυμάσουμε τα έργα μας μαζί πολλά αλλα έργα παιδιών από πολλά σχολεία του εσωτερικού και του εξωτερικού...Μπραβο παιδια...πολλά συγχαρητήρια!!
Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Νεοφύτου Δούκα 4 Διάρκεια έκθεσης: έως 31 Οκτωβρίου 2015 Καθημερινά: 14.00-17.00 (εκτός Τρίτης) Είσοδος ελεύθερη
Έκθεση παιδικής ζωγραφικής | «5000 ζωγραφιές, ένα κυκλαδικό κεφάλι»
έως 31 Οκτωβρίου 2015
5.000 ήταν οι συμμετοχές στο φετινό, τρίτο κατά σειρά διαγωνισμό για την αφίσα των εκπαιδευτικών προγραμμάτων του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης. Ο διαγωνισμός που ολοκληρώθηκε τέλη Ιουλίου ανέδειξε 30 νικητές για τα 30 χρόνια του Μουσείου που συμπληρώνονται το 2016. Τα 30 έργα που επιλέχθηκαν θα πρωταγωνιστούν στη φετινή αφίσα των εκπαιδευτικών προγραμμάτων του Μουσείου που ξεκινούν τον Οκτώβριο.
Οι συμμετοχές στο διαγωνισμό ήταν από την ομογένεια στο εξωτερικό, από περιοχές από όλη την Ελλάδα αλλά και από φορείς όπως η ΕΛΕΠΑΠ Αθηνών, το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Κωφών και Βαρηκόων Πεύκης-Λυκόβρυσης κ.ά.
Πρωταγωνιστής της αφίσας φέτος, ήταν το μαρμάρινο κεφάλι ενός κυκλαδικού ειδωλίου (2800-2300 π.Χ.). Χρησιμοποιώντας κολάζ, ζωγραφική και άλλες τεχνικές, τα παιδιά ξεδίπλωσαν τη φαντασία τους και εκφράστηκαν με τον πιο δημιουργικό τρόπο, με αποτέλεσμα χιλιάδες πολύχρωμα κυκλαδικά κεφάλια να κατακλύσουν το μουσείο: Κεφάλια με γυαλιά, νότες, φτερά, εφημερίδες και μουστάκια. Κεφάλια υπερήρωες, κεφάλια σκακιέρες, κεφάλια πειρατές, κεφάλια σημαίες…
Με στόχο να αναδείξει τα μοναδικά αυτά παιδικά έργα, το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης οργανώνει από 30 Σεπτεμβρίου έκθεση παιδικής ζωγραφικής με τίτλο: «5000 ζωγραφιές, ένα κυκλαδικό κεφάλι», που θα είναι ανοιχτή στο κοινό μέρες και ώρες λειτουργίας του μουσείου.
Η έκθεση εγκαινιάζεται την Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου, 18.00-21.00, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. Στη διάρκεια των εγκαινίων, οι γονείς θα μπορούν επίσης να ενημερωθούν για όλα τα εργαστήρια των σαββατοκύριακων του Μουσείου για τη νέα σεζόν 2015-2016 και να γνωρίσουν τους υπεύθυνους των εργαστηρίων, ενώ τα παιδιά θα μπορούν να λάβουν μέρος σε ένα ανοιχτό εικαστικό εργαστήρι, που θα έχει ως αποτέλεσμα ένα κυκλαδικό κεφάλι-ομαδικό έργο, το οποίο επίσης θα παρουσιάζεται στην έκθεση!
Πληροφορίες στο Κυκλαδικό μουσείο:http://www.cycladic.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=RESOURCE&cresrc=3804&cnode=22&clang=0
Και φέτος Τα καλύτερα παιδιά θα ταξιδέψουν στην όμορφη Σύρο...αφού πάνε παντού!! Αστερακιά μου της πρώτης, που περάσαμε μαζί πέρσι μια υπέροχη χρονιά, σας εύχομαι μια μοναδική και δημιουργική χρονιά...Μην ξεχνάτε να προσπαθείτε πάντα και όλα θα γίνουν...Να είστε πάντα ΑΣΤΕΡΙΑ!!
Φέτος είμαι στη Σύρο, ένα όμορφο νησί των Κυκλάδων και έχω ''φοβερά Δευτεράκια'' σαν κι εσάς...Θα τα λέμε λοιπόν και απο εδώ...Καλή διασκέδαση!
ΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ-παιδική χορωδία Σπ.Λάμπρου
Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια κορίτσια αγόρια στη σειρά και στήνανε χορό ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος κι ολόκληρη τη Γη μας θ’ αγκάλιαζε θαρρώ.
Αν όλα τα παιδιά της γης φωνάζαν τους μεγάλους κι αφήναν τα γραφεία τους και μπαίναν στο χορό ο κύκλος θα γινότανε ακόμα πιο μεγάλος και δυο φορές τη Γη μας θ’ αγκάλιαζε θαρρώ.
Θα `ρχόνταν τότε τα πουλιά θα `ρχόνταν τα λουλούδια θα `ρχότανε κι η άνοιξη να μπει μες στο χορό κι ο κύκλος θα γινότανε ακόμα πιο μεγάλος και τρεις φορές τη Γη μας θ’ αγκάλιαζε θαρρώ!
Ένα παλικάρι ήτανε μια φορά, που αγάπαγε με πάθος μια όμορφη κυρά. Μια μέρα, όπως έπαιρνε τα λάγνα της φιλιά, «ζήτα μου ο,τιδήποτε» τής λέει τρυφερά. «Αν μ' αγαπάς» τού είπε, με νάζι και καημό, «την καρδιά της μάνας σου εγώ επιθυμώ» Έτσι λοιπόν ξεκίνησε, να πάει στο πατρικό του, ποτέ του αυτός δεν πάτησε τον όρκο το δικό του. «Δώσε μου μάνα την καρδιά, στα πόδια της ν' αφήσω» «Αν είναι γιε μου για καλό, εγώ στηνε χαρίζω» Κι έτσι της πήρε την καρδιά και χάθηκε στο δρόμο, μα σε μια πέτρα σκόνταψε και δάκρυσε απ' τον πόνο. «Χτύπησες μήπως γιόκα μου, ψηλό μου κυπαρίσσι;» γυμνή η καρδιά τού μίλησε, προτού να ξεψυχήσει. Με ματωμένα χέρια φτάνει στο σπιτικό της, «να η καρδιά που γύρευες» και την αφήνει εμπρός της. Μα αυτή καν δεν τον κοίταξε κι άρχισε να γελάει, «μήπως θα 'ταν καλύτερο να μού τη φέρεις Μάη...» Χρόνια Πολλά σε όλες τις μανούλες!!
Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά, μονάχοι σα λιοντάρια, στες ράχες στα βουνά; Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.
Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά, να φεύγωμ' απ' τον κόσμο, για την πικρή σκλαβιά; Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.
Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς, τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς; Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή. Στίχοι: Ρήγας Φερραίος Μουσική: Χρήστος Λεοντής Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Μια φορά κι έναν καιρό στην πόλη με τις γόνδολες, τη Βενετία, ζούσε ένα φτωχό παιδάκι, ο Αρλεκίνος. Τις μέρες της Αποκριάς, στη Βενετία γιορτάζουν το καρναβάλι με παρελάσεις και γιορτές. Όλοι ντύνονται μασκαράδες και κρυμμένοι πίσω από τις μάσκες τους γλεντάνε μέχρι το πρωί. Ο μικρός Αρλεκίνος, κάθε απόγευμα, καθόταν στο παράθυρο, έβλεπε τους γελαστούς μασκαράδες που περνούσαν παρέες παρέες κάτω από το σπίτι του και μερικές φορές ένα δάκρυ κυλούσε στο μαγουλάκι του. Θυμόταν πώς ντυνόταν κι αυτός μασκαράς μαζί με τον πατέρα του και τη μητέρα του και κάνανε βόλτες στην πλατεία το Αγίου Μάρκου με τα περιστέρια. Τώρα πια όλα ήταν διαφορετικά ! Ο πατέρας είχε πεθάνει και η καημένη η μητέρα του με μεγάλη δυσκολία κατάφερνε να πληρώνει τα έξοδά τους. Σκούπιζε, λοιπόν, το δάκρυ του και χαιρετούσε τους γελαστούς μασκαράδες που του φώναζαν να κατέβει μαζί τους στο γλέντι. Η μαμά του είδε το κρυφό δάκρυ του Αρλεκίνου και ανέβηκε στη σοφίτα αποφασισμένη να βρει κάτι, έστω κι ένα παλιό ρούχο, για να μασκαρέψει το λυπημένο παιδί της. Κάτι μικρά κουρελάκια από υφάσματα της έδωσαν την ιδία ! Τα μάζεψε όλα, πήρε τα ραφτικά της και δούλεψε μέχρι το πρωί. Ένωσε τα μικρά κομματάκια, έκανε ένα μεγάλο πολύχρωμο πανί και μ’ αυτό έραψε μια φανταχτερή στολή, που άλλη δεν είχε ξαναγίνει ! Ξύπνησε χαρούμενη το Αρλεκίνο και τον έντυσε με τη στολή. Φούντωσε τα κατσαρά καστανά μαλλάκια του παιδιού και, σαν τελευταία πινελιά, άνοιξε δυο τρύπες με το ψαλίδι της σε μια μαύρη βελούδινη λωρίδα και την έδεσε στα μάτια του παιδιού για μάσκα ! Το αποτέλεσμα ήταν θαυμάσιο ! Ευτυχισμένος ο Αρλεκίνος, με τα δάκρυα απ’ τα παράπονα να λάμπουν στα ματάκια του, έδωσε ένα σκαστό φιλί στη μανούλα του και έτρεξε στην πλατεία. Τα πυροτεχνήματα έλαμπαν στον ουρανό και τα παιδιά μάζευαν καραμέλες και σοκολάτες που πετούσαν οι άρχοντες από τα μπαλκόνια. Όταν έφτασε στην πλατεία ο Αρλεκίνος, όλοι θαύμαζαν τη φορεσιά του, κι εκείνος χαρούμενος άρχισε να χορεύει χωρίς να φανερώνει ποιος είναι. Ποιος είσαι; τον ρωτούσαν πολλοί. Είσαι από τη Βενετία; Που αγόρασες αυτή τη θαυμάσια στολή; Ο Αρλεκίνος χαμογελούσε και κρατούσε καλά φυλαγμένο το μυστικό του, ώσπου μια κοπελίτσα τού άρπαξε τη μάσκα. Είναι ο Αρλεκίνος ! φώναξαν κάποιοι ξένοι. Αυτός είναι ο βασιλιάς του καρνάβαλου, φώναξαν όλοι μαζί και του πρόσφεραν φρούτα και γλυκά χορεύοντας χαρούμενοι γύρω του.
Ο Αρλεκίνος χόρεψε ξέφρενα όλη νύχτα και το πρωί γύρισε στο σπίτι του φορτωμένος με γλυκά. Ένας χρόνος πέρασε. Την επόμενη χρονιά, μόλις πλησίαζε η Αποκριά, όλοι έτρεξαν στη μητέρα του Αρλεκίνου και πλήρωναν όσο όσο για να ράψουν μια πολύχρωμη φορεσιά αρλεκίνου...
Ο κόκορας ξυπνάει μα οι κότες όλες λείπουν
άδειο το κοτέτσι και τον πιάνει πανικός
βγαίνει έξω αλαφιασμένος τις κοτούλες του να ψάξει
"βρε που πήγαν, που γυρνάνε" συλλογίζεται ο φτωχός
Και τις βρίσκει αραγμένες στις ξαπλώστρες της πισίνας
με χυμούς και με φραπέδες και πολύχρωμα μαγιώ
άλλες με γυαλιά ηλίου κακαρίζουνε με χάρη
άλλες κάνουν μακροβούτια κι άλλες τρώνε παγωτό
Βρε κοτούλες μου -τους λέει- πάμε μέσα στο κοτέτσι
και υπόσχομαι να γίνω ο καλύτερος γαμπρός
θα σας φέρνω κάθε μέρα πίτουρα πολυτελείας
στις ποτίστρες θα'χω γάλα κι όλες θα σας αγαπώ
Μα οι κότες ξαναμμένες απ' την ηλιοθεραπεία
του γυρίζουνε την πλάτη με γλυκά χασμουρητά
κι είναι τόσο ευτυχισμένες που δε θέλουν πια ν'ακούσουν
για κοτέτσια, για ποτίστρες, για κοκόρια και αυγα.
