Πως η Ζέβρα απέκτησε ρίγες

     Και ήρθε η στιγμή ο Θεός να φτιάξει τα   ζώα.  Έφτιαξε τα θαλάσσια ζώα, τα πτηνά και τα ζώα της ζούγκλας. Έφτιαξε λοιπόν και τη Ζέβρα. Είχε σκοπό να τη βάψει άσπρη με μαύρες ρίγες αλλά του τελείωσε η μαύρη μπογιά και έμεινε κάτασπρη.

      Η ζέβρα η κακομοίρα στεναχωριότανε που ήταν έτσι κάτασπρη και έτσι λοιπόν ο Θεός της είπε:

- Ζέβρα μου για να μη σε βλέπω έτσι στεναχωρημένη το μόνο που μπορώ να κάνω είναι κάθε φορά που κάνεις μια καλή πράξη θα σου προσθέτεται μια μαύρη ρίγα.

       Η Ζέβρα τρελάθηκε από τη χαρά της και ξεκίνησε την ίδια στιγμή κι όλας τις καλές πράξεις.

     Η πρώτη πράξη που έκανε ήταν να σώσει από τα νύχια ενός αετού μια χελωνίτσα.  Παρατήρησε τον αετό να είναι έτοιμος να αρπάξει τη χελώνα και με μια πολύ γρήγορη κίνηση πήδηξε πάνω της και την μετέφερε στον κορμό ενός δέντρου. Τσουπ ταυτόχρονα μια μαύρη ρίγα σχηματίστηκε στη ζέβρα.

     Η δεύτερη πράξη που έκανε ήταν να δώσει μια κλωτσιά σε ένα λιοντάρι την ώρα που ετοιμαζόταν να φάει μια γαζέλα έτσι το λιοντάρι εκτοξεύθηκε μακριά με σπασμένα πλευρά και η όμορφη γαζέλα γλίτωσε από τα δόντια του. Τσουπ, κι άλλη μαύρη ρίγα σχηματίστηκε στο σώμα της ζέβρας.

      Μια άλλη πράξη που έκανε ήταν να ταΐσει γαλατάκι μια μικρούλα ζέβρα που είχε χάσει τη μητέρα της και κόντευε να πεθάνει από ασιτία. Εεεε, εκεί φύτρωσαν 3 μαύρες ρίγες στο σώμα της, γιατί ήταν μια πάρα πολύ καλή πράξη.

       Έτσι, και με άλλες καλές πράξεις που έκανε, σιγά σιγά απέκτησε μαύρες ρίγες και έγινε ένα πολύ όμορφο ζώο.

                                                                         Αχιλλέας  Περουλάκης -  Μάμαλης

                                                                                                           ΣΤ΄ τάξη
                      
                       Η ζέβρα και o παμπουίνος.

     Κάποτε υπήρχε ένας υπερόπτης μπαμπουίνος ο οποίος αυτοαποκαλούνταν ο «άρχοντας του νερού». Φυλούσε μία από τις μοναδικές πηγές που παρέμεναν κατά την διάρκεια της ξηρασίας, μια μικρή λιμνούλα, και απαγόρευε σ’ όλα τα ζώα να πιούν από εκεί νέρο.

    Μια μέρα η ζέβρα και το παιδί της πήγαν στην λιμνούλα. Ο καιρός ήταν πολύ ξηρός και ζεστός με αποτέλεσμα να υπάρχει πολύ λίγο νερό σε όλη την περιοχή. Καθώς έσκυψαν να πιούν νερό, ακούστηκε μια φωνή : « Φύγετε από εδώ, είμαι ο άρχοντας του νερού και αυτή είναι η λιμνούλα μου». Οι ζέβρες κοίταξαν ξαφνιασμένες και είδαν έναν εξαγριωμένο μπαμπουίνο να κάθεται δίπλα στην φωτιά του.

-Το νερό ανήκει σ’ όλους και όχι μόνο σε εσένα πιθηκομούρη! Φώναξε η νεαρή ζέβρα.

-Τότε πρέπει να με πολεμήσεις αν θέλεις να πιείς! Προκάλεσε ο μπαμπουίνος και επιτέθηκε στην νεαρή ζέβρα.

    Κι οι δυο τους πάλεψαν άγρια για πολύ ώρα, που φάνηκε μια αιωνιότητα, ώσπου η μικρή ζέβρα με μία εξοργισμένη κλωτσιά πέταξε τον μπαμπουίνο στον αέρα και προσγειώθηκε ανάμεσα στους βράχους.

    Η κουρασμένη ζέβρα τρέκλιζε από την κούραση και έπεσε στην φωτιά που είχε ανάψει ο μπαμπουίνος. Έτσι καψάλισε την άσπρη γούνα της και της έμειναν οι μαύρες ρίγες σε όλο το μήκος της. Οι τρομοκρατημένες ζέβρες έφυγαν πίσω στην πεδιάδα όπου έμειναν εκεί για πάντα. Από τότε οι ζέβρες απόκτησαν μαύρες ρίγες.

    Ο υπερόπτης μπαμπουίνος και η οικογένεια του ακόμα μένουν ανάμεσα στους βράχους και περνούν την ημέρα τους προκαλώντας όλους τους εισβολείς κρατώντας ψηλά τις ουρές τους για να απαλύνουν τον πόνο στον πισινό τους ο οποίος δημιουργήθηκε από το πέσιμο στους βράχους.

                                                                    Γιάννης Λεβεντέλης

                                                                                         ΣΤ΄ τάξη

Πώς απέκτησε η ζέβρα της ρίγες της.

   Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά χρόνια, ζούσε ενα κοπάδι άσπρες ζέβρες κι ενα κοπάδι μαύρες ζέβρες. Οι δύο αρχηγοί των κοπαδιών είχαν μεγάλη άποψη για τα κοπάδια τους, και συχνά τσακώνονταν για το ποιός είχε το πιο ωραίο κοπάδι.

    Μια ηλιόλουστη μέρα λοιπόν, συναντήθηκαν τα δύο κοπάδια σ’ ένα όμορφο καταπράσινο χωράφι.

-Τι κάνεις εδώ; Αυτό είναι το χωράφι μου! είπε αγριεμένος ο αρχηγός των άσπρων ζέβρων.

-Το χωράφι σου; Αυτό είναι το χωράφι μου, απάντησε ήρεμα ο μαύρος αρχηγός.

-Δικό μου είναι!

-Όχι, δεν είναι.

-Ναι, είναι!

-Δεν είναι.

-Είναι!

 Μπήκε στην μέση μια πονηρή αλεπού.

-Γιατί δεν κάνετε πόλεμο; Όποιο κοπάδι νικήσει, θα πάρει το χωράφι, είπε η αλεπού, σκεφτόμενη τις τραυματισμένες ζέβρες που θα ’τρωγε μετά τον πόλεμο.

-Μμ … καλή ιδέα, είπε ο μαύρος.

-Εντάξει, είπε βιαστικά ο άσπρος.

     Την επόμενη μέρα συναντήθηκαν στο ίδιο χωράφι για τον πόλεμο. Όταν  συγκρούστηκαν,  έγιναν μαυρόασπρες. Αυτό ήταν επειδή, στην προετοιμασία για τον πόλεμο, όλες οι ζέβρες είχαν βάψει την γούνα τους και δεν είχε στεγνώσει ακόμα. Έτσι, οι μαύροι έγιναν άσπροι και οι άσπροι  μαύροι.

Μόλις το κατάλαβαν, άρχισαν να σκουπίζονται με ότι έβρισκαν μπροστά τους. Πριν προλάβουν όμως να βγάλουν όλη την μπογιά, στέγνωσε και βάφτηκαν οι ζέβρες ριγέ. Τότε, αφού δεν ξεχώριζαν ποιές ήταν άσπρες και ποιές μαύρες ζέβρες, έγιναν όλοι ένα κοπάδι ειρηνικό, χωρίς αρχηγό. Απο τότε, όλες οι ζέβρες είναι μαυρόασπρες.

 

                                                                          Θάλια Πετρουλάκη

                                                                                                    ΣΤ’ τάξη.

Πωs οι Ζέβρες απέκτησαν ρίγεs.

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα δάσος, υπήρχε μια αγέλη από άγρια, άσπρα αλογάκια. Είχαν φύγει από ένα στάβλο πριν από πολύ καιρό. Έμαθαν να επιβιώνουν ελεύθερα και χωρίs καμιά δυσκολία μακριά από τουs ανθρώπουs.

Μια μέρα έναs κυνηγός τα είδε και αποφάσισε να τα μεταφέρει σ’ ένα ζωολογικό κήπο. Τα πήρε, τα έβαλε σε ένα φορτηγό και ξεκίνησε το δρόμο του. Όταν φτάσανε, τα παιδάκια έτρεξαν για να τα δουν. Τ’ αλογάκια ήταν λυπημένα, γιατί ήθελαν να πάνε στο σπίτι τουs, στο δάσοs.     

Τότε λοιπόν, ο ιδιοκτήτηs του ζωολογικού κήπου, τα πήρε και τα έβαλε σε πέντε, μαύρα, φρεσκοβαμμένα κλουβιά για να τα πάει στο δάσος. Όταν έφτασαν, τα άφησε ελεύθερα, αλλά, είδε ότι είχαν μαύρεs ρίγεs! Κοιτάει, λοιπόν τα κλουβιά, και τι να δει… αυτά είχαν ξεβάψει!! Έτσι λοιπόν τ΄ αλογάκια αυτά τα ονόμασαν «Ζέβρες»!

 

                                                                      Ζωή Μαρικάκη

                                                                               Στ΄ τάξη