Σήμερα, 45 χρόνια μετά, οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου μας συγκινούν και μας αγγίζουν σε βάθος μες την ψυχή μας. Ίσως γιατί ήταν παιδιά. Ίσως γιατί ήταν Έλληνες που σκοτώθηκαν από Έλληνες. Ίσως γιατί κάποια από εκείνα τα παιδιά ζουν ακόμη ανάμεσά μας και μας διηγούνται τα γεγονότα. Ίσως γιατί το σύνθημα ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑπαραμένει επίκαιρο και ανεκπλήρωτο μέχρι και σήμερα.
Οι μαθητές της Ε΄ και της Στ΄ τίμησαν τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου μέσα από θεατρικά δρώμενα που παρουσίασαν στο Δημοτικό Σχολείο Εξωμβούργου. Κατάφεραν να συγκινήσουν μικρούς και μεγάλους θυμίζοντας μας πως δεν πρέπει να ξεχνάμε…πως δεν πρέπει τίποτα να θεωρούμε δεδομένο…πως πρέπει να αγωνιζόμαστε…αν θέλουμε να λεγόμαστε » Άνθρωποι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου